Afgelopen zaterdagochtend was ik behoorlijk ontdaan van wat ik gezien had in de natuur. Ik zal jullie proberen te vertellen van wat ik gezien heb. Het is best wel triest en heftig, dus voor de gevoelige (natuur)mensen is het beter om maar alleen de foto's te bekijken. Mensen die mij een beetje kennen of mij volgen (digitaal), die weten dat ik wel gek ben op baby eendjes/gansjes. M'n fotomaat Hans O. noemde een aantal jaren geleden de baby nijlgansjes zelfs "Kwijlgansjes", omdat ik 'm wéér eens foto's liet zien van deze schattige, donzige gansjes. Nu heb ik in de loop der jaren al behoorlijk wat foto's gemaakt van deze gansjes, zelfs in de sneeuw. Dus het hoeft allemaal niet méér zo eigenlijk. Vorig jaar er dus ook weinig aandacht aan geschonken. Maar omdat ik de laatste tijd al niet méér mijn fotocamera had gebruikt en het een behoorlijk saaie winter is tot dus ver, heb ik maar eens gezocht of er alweer Kwijlgansjes waren gesignaleerd. Verdomd, precies op dezelfde plek als waar ik ze jaren achter elkaar heb kunnen vastleggen (ook in de sneeuw), waren ze wéér opgedoken. Zaterdagochtend voor 9-en daarheen gereden. Er moesten er 7 rondscharrelen. Aangekomen op de plek, zie ik ze van enkele meters foerageren in het gras, naast een smal slootje. Van een afstand begin ik de kleintjes te tellen. 1,2,3,4,5 en 6. huh het waren er toch 7? Als ik naar ze toe loop, zie ik 1 baby nijlgansje in het gras half op z'n rug liggen. Ik zie het pootje licht bewegen. Ik zag niet meteen zijn koppie, dus ik dacht dat ie net was aangevallen door een roofvogel. Tot ik dichterbij kom. De ouder Nijlgans blijft gakken en weet dat 1 van zijn kind er niet best aan toe is. Ik dacht meteen aan de vogelgriep, dat het jong daar besmet mee was. Niet veel later komt een man met een hond voorbij en zegt, dat ie al het jong rechtop heeft geprobeerd te zetten in het gras, en dat hij constant werd aangevallen door de ouders. Ik loop inmiddels naar de overige kwijlgansjes. Die behoorlijk actief zijn. Niet veel later komt er een groep Canadeze ganzen aan lopen vanaf een vijver. Misschien uit nieuwsgierigheid komen ze onze kant uit richting de Nijlganzen met kleintjes. Ik blijf stokstijf staan, want ik wil zien wat ze doen en/of hoe ze reageren op het zwakke baby nijlgansje die een paar meter terug ligt. De meeste Canadeze Ganzen lopen er ongezien voorbij. Maar één ziet het jong in het gras liggen en ruikt er heel even naar, en loopt verder richting de Nijlganzen ouders en jongen. Ze blazen wat naar elkaar en gaan dan al na hooguit 2 minuten weer weg. Het groepje van ongeveer 5 Canadeze Ganzen lopen over het gras weer terug. Ik sta nog steeds stokstijf te kijken, en richt mijn ogen nog op het verzwakte baby nijlgansje. De Canadeze Ganzen lopen weg, en zie dan met beiden ogen dat 1 Canadeze gans met 1 poot op de verzwakte kleine nijlgansje staat en verder loopt. Pfffff.....wat heftig dit. Maar wel beter voor het zwakke Nijlgansje. Ik loop er naartoe en zie dat ie nu uit zijn/haar lijden verlost is. Wel heel triest om te zien en wat een naar gevoel houd ik er aan over. Ik maak een foto van het inmiddels overleden Kwijlgansje. Als ik wegloop van het dode gansje zie ik al meteen 3 Zwarte Kraaien aan komen vliegen. Ik neem nog wat stappen achteruit en de kraaien wachten geduldig af. Ik wil het allemaal niet zien dat de kraaien straks......... Ik besluit daarom in mijn auto te gaan zitten. Even wat afleiding. Hier de foto van het dode en zwakke Nijlgansje, gemaakt met m'n Samsung S20 telefoon. Na een kwartier in m'n auto gezeten te hebben, dacht ik: nee ik wil niet alleen maar deze trieste foto maken van een dood Nijlgansje. Ik wil juist leuke, mooie opnames maken van actieve en levende Kwijlgansjes. Dus hup de auto weer uit. Naar de plek gelopen, en wat denk je? Dode nijlgansje was al mooi weg. Waarschijnlijk meegenomen door 1 van de Zwarte Kraaien. Toen waren er dus nog maar 6 Kwijlgansjes over. Als ik zie dat ze de stoep op lopen, ga ik snel op m'n buik liggen. In tegenlicht krijg je dan zulke opnames met een goud randje. Nijlgans (Egyptian Goose, Alopochen aegyptiaca)Zo zie ik ze toch veel liever dan als op de 1e foto. Nog even in het mooie ochtendlicht. "Jump for Joy". Uit welk achterste heb jij dat veertje gehaald? In tegenlicht zijn ze toch wel erg leuk. Ik had deze ochtend ook een boterham meegenomen om daarmee het vertrouwen te winnen van ouders Nijlgans, zodat als ik tè dichtbij kwam ze mij niet meteen zouden aanvallen. In deze volgende foto lijkt het misschien wel zo, maar omdat ik stukjes brood gooide, was deze Nijlgans aan het bedelen. Foto is genomen met brandpuntafstand 32mm. Kort hierna gingen beiden ouder Nijlgans hier naar beneden, naar de slootkant om wat te gaan drinken. De overige 6 kuikens hobbelen er achteraan. En gaan ook wat drinken. De kuikens springen het water in en als ze zien dat 1 van de ouder het water uit gaat, proberen de kuikens ook meteen weer op de kant te komen. 5 Kuikens lukken het om meteen de kant op te jumpen, maar 1 kuiken blijft achter in het water. Het lukt 'm niet om meteen op de kant te komen, en zwemt iets verderop dicht langs de kant om te kijken of die elders erop kunt komen. Ma Nijlgans ziet dat ze 1 kuiken mist, en loopt weer naar de waterkant. Ze ziet haar kind in het water zwemmen, maar hij komt maar niet op de kant. Ik loop dichter naar de waterkant toe, als de kuiken mijn kant op komt zwemmen, om te kijken of die daar wel op het droge komt. Terwijl ik naar het water loop, word ik direct aangevlogen/aangevallen door 1 van ouder Nijlgans. met wijde openslaande vleugels probeert de Nijlgans mij te verjagen. Terwijl de kuiken nog steeds heen en weer zwemt dicht langs de slootkant. Ik ga dan maar op gepaste afstand kijken, voordat de stress helemaal toeslaat. Dan als de ouders weer naar de slootkant lopen en ze nog steeds haar kind in het water zien zwemmen, besluiten ze zelf ook maar in het water weer te gaan. Meteen hup de andere 5 Kwijlgansjes jumpen direct in het water en zwemmen rondom de ouders. Het achtergebleven kuiken ook meteen dicht tegen ouder Nijlgans aan. Dan als de sloot versmald wordt d.m.v. een bruggetje, besluit ouder Nijlgans om net voor het bruggetje op de kant te klimmen. Dat was gelukkig ook niet zo stijl als waar ze ervoor op de kant klommen. De kuikens klauteren meteen er achteraan als de ouders inmiddels op de kant staan. Maar er is 1 kuiken die er niet meteen op komt. Dat is natuurlijk het gansje die al geruime tijd in het water zwom. Na 3 pogingen lukt het ook dit Nijlgansje eindelijk om op het droge te komen. Ik zag wel meteen, dat het gansje behoorlijk uitgeput was. Om zich bij de rest toe voegen van de familie moet ze verder omhoog klauteren door het gras. Het gansje valt af en toe om en gaat vrij snel op zijn/haar pootjes zitten. Natuurlijk erg moe geworden en misschien ook wel licht onderkoeld. De ouders en kuikens steken de straat over van het bruggetje. Je kan duidelijk zien welk gansje er het langst in het water heeft gezeten. Erg zielig om te zien. Dan verplaatsten de ouders zich naar het naastgelegen grasveld met vijver. De 5 kuikens jumpen op de stoeprand om verder te komen, richting de ouders. Ja je raadt het al.....het is echt net een film waarin ik beland ben. Het 6de kuiken en tevens verzwakte kuiken, lukt het niet om op de stoep te komen. Valt op zijn/haar rug met de pootjes bewegend omhoog. De kracht is er niet meer om overend te komen, dus pak ik het nijlgansje in mijn hand en loop naar het grasveld toe naar de rest van de familie. Ik dacht al meteen aan het andere zwakke gansje, die ik helemaal in het begin zag liggen in het gras. Toen ik het 6de kuiken herenigd had bij de familie, ben ik weggegaan. Mijn hart huilde. Ik kon het allemaal niet meer aanzien. De natuur is hard, bikkel hard. Nu is me dus overduidelijk geworden, waar die jongen gebleven zijn, als je op 1 dag 7 kuikens telt, en de volgende dag nog maar 5? Daarom krijgen ganzen en eenden zoveel jongen, alleen de sterkste overleven. Normaal zie ik dat niet met beiden ogen gebeuren, maar nu dus wel heel letterlijk. Daarom van Kwijlgansje naar Huilgansje. Om toch maar met een goudrandje dit trieste blog af te sluiten. Een Kwijlgansje die het vast wel gaat redden! Tot de volgende keer. Groeten, Remco
4 Opmerkingen
Elk natuurfotograaf droomt er in de winter over. Sneeuw!! Het liefst met grote hoeveelheden uit de lucht, wat zorgt voor een dikke laag sneeuw op de grond en bomen. Maar in Nederland lijkt dit natuur weerbeeld steeds zeldzamer te worden. Totdat er op dinsdag 22 januari een aantal cm's sneeuw wordt verwacht. Omdat het tamelijk zeldzaam is geworden in Nederland, besluit ik is gek te doen...en neem een vrije dag van m'n werk. Om zo optimaal te genieten van dat witte poeder. Gelukkig klopte de weersvoorspellingen, want rond 10:00 uur begint het hard te sneeuwen. Snel m'n spullen pakken en naar buiten!! Ik kies voor Lentevreugd, omdat dat maar 5 minuten rijden is vanaf m'n nieuwe huis en daar Schotse Hooglanders en Konikpaarden loslopen in dat gebied. Goed ingepakt loop ik door de vrij stevige wind in het natuurgebied. Camera met groothoeklens in m'n hand, opzoek naar de zoogdieren in de sneeuw. In de verte zie ik een paar Schotse Hooglanders staan. Als ik dichterbij kom maak ik m'n eerste opname vanuit de sneeuw. Enkele minuten later zie ik rechts van mij 2 Schotse Hooglander pubers stoeien met elkaar. De koppen gaan tegen elkaar aan en proberen elkaar weg te duwen. Dat is een leuk begin van m'n bezoek. Maar aangezien ik de ultra groothoeklens (10-20mm) op m'n camera heb zitten, moet ik er wel dichtbij staan om het redelijk vast te leggen. Ik moet natuurlijk wel erg oppassen, want als ik constant door m'n zoeker kijk, lijken de Schotse Hooglanders verder weg dan ze in werkelijkheid zijn door de groothoeklens. Na ruim 20 minuten bij deze 2 stoeiende runderen hebben gestaan, wil ik opzoek gaan naar de Konikpaarden. Ik loop helemaal achterin het gebied ondertussen. Ik zie een vos in het hoge gras lopen. Ja maar met een groothoeklens heb je daar niks aan natuurlijk, en het was géén tamme vos zoals bij de AWD, dat je maar met iets hoeft te rammelen en de vos komt meteen nieuwsgierig mijn kant op. Deze vos zag mij op enige afstand en zette het meteen op een rennen. Ik vervolg m'n zoektocht naar de Konikpaarden. Ik snap er niks van, overal waar ik kijk zie ik géén paarden. Ik loop dan maar weer terug naar de plek van de Schotse Hooglanders. Nu moet je ophouden!!! Staan daar gewoon ook de Konikpaarden vlakbij. Omdat het zo waait staan de meeste Konikpaarden met hun achterste tegen de wind in. Ik zag dat jaren geleden ook tijdens de fotosafari in OVP. toen het zo hard plensde, stonden honderden Konikpaarden ook met hun achterste allemaal dezelfde kant op. Enkele paarden hebben lak aan de wind en sneeuw en gaan hun eigen weg. Verder gebeurt er niet veel bij deze paarden, dan maar wéér wat opnames van de Schotse Hooglanders maken. Ik hou erg van opnames maken waarbij ik dan plat op de grond ge liggen voor een laag standpunt, maar telkens als ik dat doe bij de Schotse Hooglander komt ie naar me toelopen. Zoals op de volgende opname. Ja dan sta je wel snel weer op, want die horens zien er dan toch wel erg groot uit van héél dichtbij. Ik had na deze opname wel even genoeg foto's gemaakt met de groothoeklens, dus besloot ik weer terug te lopen naar m'n auto bij de parkeerplaats om de groothoeklens om te wisselen voor de 300mm vaste primelens. Weer teruggelopen het gebied in, maar de Hooglanders en Konikpaarden stonden nu niet bepaald op een fotogenieke plek. Dan maar richting de plas gelopen helemaal achterin het gebied. Aangekomen bij de plas zag ik 2 Knobbelzwanen zitten op het ijs in de sneeuw. Toen nog opzoek gegaan naar de IJsvogel, maar helaas niet gevonden. Na ruim 3 uur in de sneeuw en wind te hebben gelopen, vond ik het wel mooi geweest. Méér opnames van deze sneeuw vreugde zijn hier te bekijken. Het beloofde blog over de jongen IJsvogels en het ringen daarvan houden jullie nog even van mij te goed. Groeten, Remco Afgelopen vrijdagmiddag (02-03-2018) vrij genomen van m'n werk. Ik wilde kijken hoe zwaar de vogels het hadden de laatste paar koude dagen, waarbij de gevoelstemperatuur ver onder nul was door de straffe oostenwind. Ik bezoek daarom m'n vaste natuurplek hier op loop afstand. Het is deze middag koud. Echt koud! De oostenwind maakt het echt onaangenaam om eigenlijk op pad te gaan. Hoe moeten de vogels zich nu wel niet voelen? Ik loop m'n vaste rondje in het gebied. Ik loop langs de plas, terwijl het grasveld omringd is met vele Canadese ganzen, Meerkoeten en Wilde eenden. Oh ja, ik zie nog 3 Aalscholvers op het gras staan. Terwijl ik op het wandelpad loop, valt m'n oog op een Roodborstje die bezig is met een vette regenworm. Het roodborstje is zo druk bezig om in deze ijzige kou de Regenworm op te eten, dat ie totaal géén kick geeft om m'n aanwezigheid als ik naar hem/haar staat te kijken. Ik neem voorzichtig een laag standpunt in. Pfff....m'n ogen zijn nog géén 5 centimeter verwijderd van een hoopje Ganzenpoep. Als ik om me heen kijk, zie ik dat héél het grasveld bezaaid ligt met ganzenpoep. Sommige zijn al opgedroogd/bevroren en andere zijn nog vers (donkergroen). :-) Tussen de ganzenpoep leg ik m'n camera in het gras en richt op de Roodborst. Roodborst (Robin, Erithacus rubecula)Het is een behoorlijk dikke en lange regenworm, waardoor Robin toch wel enige moeite heeft om 'm naar binnen te werken.
Het kost natuurlijk behoorlijk wat energie om zo'n dikke lange regenworm in stukjes te krijgen. Ik zag daarom ook een paar keer dat de Roodborst even bij- en op kracht moest komen. En dat er een behoorlijk harde wind stond, kan je in de volgende opname wel zien. Een blaadje waaide namelijk tegen zijn/haar Oranjeborst aan. En wéér verder om de mini-slang naar binnen te werken. En hier is het hem/haar gelukt om een stukje van de Regenworm te halen.....yes!!! Lekker proteïne hap. Hij/zij heeft de regenworm nu al een stuk kleiner gemaakt, daarom probeert hij/zij om het overgebleven stuk naar binnen te werken. Slappe hap!? Dit was de laatste opname die ik kon maken van deze Robin met mini-slang, want als er 2 wandelaars voorbij lopen vliegt Robin weg. Maar ga er maar vanuit dat deze Roodborst uitermate blij was met deze dikke vette Regenworm, helemaal in deze koude dagen. Méér beelden van deze Robin zijn hier te bekijken. Dat de vogels het zwaar hebben gehad was wel duidelijk te zien als ik m'n rondje afmaakte in dit gebied. Een dode Wintertaling onderaan een boom en onder het ijs een dood gevroren Aalscholver. Zelfs heb ik al een aantal dagen géén één IJsvogel méér gezien. Deze opname maakte ik voor het laatst op 18 februari 2018. De enige en laatste IJsvogel die ik tot nu gezien heb hier in de buurt. :-( In m'n volgend blog aandacht voor o.a. deze Blauwe Reiger die een Watersnip te pakken had. Groeten, Remco Vorig weekend (11/12 februari 2017) was het dan eindelijk zover, SNEEUW! Nu niet alleen in het Noorden van het land, maar ook het Westen was nu aan de beurt. Toen ik zaterdagochtend naar buiten keek, was de tuin bedolven onder een (klein) laagje sneeuw. Maar omdat het bleef sneeuwen deze ochtend, toch maar even m'n camera gepakt en naar buiten gegaan. Ik bezoek hetzelfde natuurgebied hier in de buurt als waar ik 4 jaar geleden m'n mooiste winterse natuurmoment heb beleefd, zie hier. Het wordt uiteindelijk niet zoals ik stiekem gehoopt had. De vogels werken deze keer niet echt mee. Ik moet het doen met deze Kokmeeuw die rustend op een paaltje zit in de volle sneeuwbui. Kokmeeuw (Black-headed Gull, Larus ridibundus)Helaas is de sneeuw maar van korte duur, want in de middag dooit het flink en is de sneeuw al zo goed als verdwenen overal. Maar de weersvoorspellingen waren dusdanig positief dat het in de avond/nacht van zaterdag op zondag wederom zal gaan sneeuwen en dat er zelfs 5-10cm sneeuw zou kunnen gaan liggen. Ik maak 's avonds m'n plan om naar de AWD te gaan. Daar is het natuurlijk met een witte laag sneeuw sprookjesachtig mooi! Totdat ik ineens op internet ontdek dat er in de buurt 9 jonge Nijlganskuikens zitten. Precies op dezelfde pek als begin vorig jaar in de winter, zie hier. Toen lag er géén sneeuw en was de temperatuur vele malen hoger. Ik wijzig mijn plan, want Nijlgansjes in de sneeuw is toch wel erg uniek en bizar! Als ik zondagochtend uit het raam kijk, word ik erg blij als ik naar de tuintafel kijk, waar inderdaad een pak sneeuw op ligt van ongeveer 4cm. Snel de hond even uitlaten en dan hup naar de Nijlgansjes! Als ik aankom op de plek zie ik de 9 pullus op de straat lopen met de ouders er waakzaam in de buurt. De Nijlgansjes lopen midden op de straat, waardoor een auto niet door kan rijden. De vrouw van de auto loopt er naartoe om ze naar de kant te dirigeren. Daar is Pa Nijlgans het niet mee eens en vliegt haar aan. De vrouw stapt weer in de auto, terwijl de Ganzen toch maar de stoep op lopen. Ik parkeer snel m'n auto en loop naar de plek waar de Gansjes zitten. Het feest kan beginnen. Plat op m'n buik in de sneeuw maak ik m'n eerste bizarre beelden. NIJLGANS (EGYPTIAN GOOSE, ALOPOCHEN AEGYPTIACA)Het is nog niet makkelijk om ze vast te leggen, want ze lopen van hot naar her, plus dat het er ook nog eens 9 kuikens zijn. Heel even staan er 3 stil, precies naast elkaar. De kuikens verspreiden zich continu, waardoor ik me concentreer op een kuiken die redelijk binnen het bereik van m'n lens loopt. Wat blijft het toch aandoenlijk om deze donzige kleine Nijlgansjes te zien in de koude sneeuw. Natuurlijk bleven de kuikens wel altijd dichtbij hun ouders, want in deze periode ligt het gevaar al gauw op de loer. De Nijlgansjes zochten onder het sneeuw naar grassprietjes om zo toch nog wat te eten onder deze omstandigheden. Hier had de kuiken iets anders te pakken dan een grassprietje. Ook liepen ze regelmatig de straat op om iets eetbaars te vinden tussen de straatstenen. De kuikens bleven wel continu bij elkaar om zo een minder makkelijke prooi te worden voor Kraaien, Meeuwen, Reigers o.a. Natuurlijk onder streng toezicht van de waakzame ouders, die hier ook een ereplek krijgen. Ik kan hier nog wel véél meer foto's laten zien van deze Kwijlgansjes in de sneeuw, maar dan wordt dit blog nog langer. Vandaar dat je ze allemaal rustig kan bekijken in een handige foto slideshow, klik hier. Zo heb ik toch weer Nijlgansjes kunnen fotograferen, ditmaal in 'n wel erg bizarre wintersetting. In m'n volgende blog aandacht voor de Haagse Burgemeesters. Groeten,
Remco Omdat ik vandaag precies 3 jaar geleden m'n mooiste winterse natuurbeleving heb meegemaakt in de Nederlandse natuur en er nog steeds regelmatig aan terugdenk in een winterse periode, wil ik graag deze ultieme natuurbeleving (voor de mensen die het blog nog niet eerder gezien hebben) met jullie delen op m'n eigen website i.p.v. het blog wat ik 3 jaar geleden heb geplaatst onder blogspot.com. Omdat blogspot inmiddels toch wel verouderd is en het blog daar niet echt meer prettig leest. Natuurlijk ook omdat het zo genieten was en ik dit waarschijnlijk niet snel méér zal meemaken. Zo ben ik zaterdag 26 januari 2013 's morgens eerst naar een Roerdomp plek gegaan, in de hoop wat betere foto's te maken dan die ik daarvoor had gemaakt. Helaas na een klein uurtje geen Roerdomp gezien. Ik stap in mijn auto op weg naar huis. Ik zie dat het onderweg gaat sneeuwen. Als ik op de klok kijk zie ik dat ik nog wel even naar Landgoed Te Werve kan gaan, het is tenslotte toch vlakbij huis. Een relatief klein natuurgebied waar ik vaak te vinden ben. Ik ken het gebied dan ook op mijn duimpje. Er spoken al meteen beelden door mijn hoofd van Blauwe Reigers in een hevige sneeuwbui. Aangezien daar elk jaar aantallen Blauwe Reigers broeden, weet ik dat mijn kansen groot zijn om die vast te leggen. Aangekomen in het Landgoed, merk ik dat het toch wel heftig sneeuwt met een goede stevige wind. Ik neem voor het gemak een keer mijn rugzak weer mee. Als ik bij de plas aankom wordt mijn beeld wat ik in mijn hoofd heb werkelijkheid. Ik zie namelijk 3 Blauwe reigers op de dichtgevroren plas staan midden in de sneeuw. Ik maak meteen mijn eerste paar foto's uit de hand. Blauwe Reiger (Grey Heron, Ardea cinerea)Ook staat er ééntje eenzaam en alleen in deze witte wereld. Terwijl ik deze foto's maak, zie ik door mijn zoeker dat de batterij leeg raakt. Pffff wat een geluk dat ik mijn rugzak bij me heb met daarin een volle back-up batterij. Ik loop naar het aangelegen Paviljoen om daar onder een afdakje mijn batterij te verwisselen. Daarna loop ik verder rondom de plas. Ik zie in de verte 2 Ooievaars op het ijs staan in de sneeuw. Via het besneeuwde wandelpad probeer ik dichterbij te komen. Het wordt me ook duidelijk dat er nog een klein stukje open water is in de plas. De vele watervogels bevinden zich in het niet bevroren water gedeelte. De Reigers bevinden zich vlakbij het wak en de Ooievaars op nog ruimere afstand daarvan. Als ik dichtbij het wak kom, lopen de Ooievaars verder van mij vandaan. Ik besluit voor het wak aan de kant, plat op mijn buik te liggen, met mijn camera rustend op een rijstzak. Het sneeuwt nog heftig. Mijn camera staat gericht op de Ooievaars en Reigers in plaats van de vele Kuifeenden recht voor me in het wak. De Ooievaars zien geen gevaar meer en komen dichterbij. Maar omdat er al een paar reigers vlak voor me op het ijs bij het wak staan, komen er nog meer aanvliegen, precies mijn kant op. Ik richt meteen mijn camera op de vliegende Reigers. Ik krijg ze zomaar vol in mijn beeld, wat een prachtig gezicht is op nog geen 10 meter! Ik durf niet eens te kijken of de foto's gelukt zijn, want dit moment moet ik uitermate goed benutten. Hier wat beelden van dat vliegmoment van de reiger(s). Even de sneeuw van zich afschudden... Hier een Blauwe Reiger die voorlangs de Ooievaars loopt... ...om naar het wak te gaan om wat te drinken. Helaas heb ik daar geen foto's van gemaakt, omdat het te snel ging. Maar......gelukkig de Ooievaars bewegen zich op het ijs en die besluiten ook te gaan drinken....wat een geweldig moment!!! Natuurlijk heb ik mijn camera daar wel op gericht. Zie hier het resultaat. Ooievaar (White Stork, Ciconia ciconia)♂ Ooievaar krijgt toch ook wel dorst. Wat super gaaf om dit te zien. Met bovenstaande foto heb ik ook een fotowedstrijd gewonnen van Stichting Ooievaars, Research & Knowhow (STORK) met als thema "Overwinterende Ooievaars in Nederland". De jury bestond o.a. uit: prof. mr. Pieter van Vollenhoven, natuurfotograaf Jasper Doest en Wim van Nee (STORK) De Ooievaars hebben duidelijk ook last van de sneeuw, want regelmatig schudden ze hun verenpak vanwege de sneeuw. Wat voor mij dan weer leuke plaatjes oplevert. Daarna besluiten de Ooievaars zich weer te mengen tussen de Blauwe Reigers, een soort van winterse bijeenkomst. Als ik dan naar mijn camera en lens kijk zie ik dat die zeiknat zijn geworden door de sneeuw. Even een beetje droog vegen met mijn handschoen in de hoop dat alles nog blijft werken. Als ik ik dan op wil gaan staan, staat er achter mij een kleurrijke Fazant Haan. Ik maak meteen uit de hand wat foto's, maar ik merk dat de Fazant te dichtbij staat. Ook mooi voor wat portretfoto's. |
WELKOM OP MIJN WEBLOG!
Dit weblog gaat over de uitstapjes die ik maak in de natuur in Nederland. Daarbij probeer ik de mooiste natuurmomenten vast te leggen met mijn camera en te delen met anderen. Veel lees- en kijkplezier. MvG, Remco van Daalen Archieven
Januari 2023
Categorieën
Alles
|