Ingesloten op een zandbank

Gisterochtend wéér even naar het strand gegaan hier in de buurt. Er stond een behoorlijke straffe en koude wind(kracht 5). Goed ingepakt loop ik richting de duinrand. Ik kreeg namelijk van Jarno van Brussel, een tip dat er een aantal Sneeuwgorzen bij mij in de buurt zitten tegen de duinrand aan. Al snel vind ik 1 ♀ Sneeuwgors, die druk aan het foerageren is op het zand. Ik laat de Sneeuwgors eerst even aan mijn aanwezigheid wennen, en daarna neem ik een lage positie in. Het is duidelijk niet echt een tamme Sneeuwgors als dat ik gewend ben. Toch komt de Sneeuwgors naderhand iets dichterbij.

---

Sneeuwgors (Snow Bunting, Plectrophenax nivalis)

Doordat de zon nog niet hoog genoeg staat, bevindt de Sneeuwgors zich nog in het schaduwgedeelte voor de duinrand, vandaar de grijzige omgeving van het zand om haar heen.

Gelukkig kiest deze Sneeuwgors ook een plek uit waar wel het ochtendzonnetje al schijnt.

Je ziet nog net de schaduwrand op de voorgrond.

Dichtbij als op deze foto krijg ik de Sneeuwgors helaas niet. Nou ja helaas, eigenlijk is een vogel met voldoende ruimte net zo mooi en soms nog wel mooier. In ieder geval geen gebrek aan leefomgeving.

Deze Sneeuwgors houd mij ook voortdurend in de gaten, zoals hier ook te zien is.

Ze vind het schijnbaar maar raar dat ze steeds achtervolgt wordt door die ingepakte man met z'n camera in de hand.

Hier het moment dat de Sneeuwgors schuin van een duin afglijdt. 

Ik laat haar verder lekker met rust, en ga opzoek naar de andere Sneeuwgorzen die hier ook in de buurt moeten zitten.

Helaas kom ik die niet meer tegen. Wel kom ik deze voor het eerst opvliegende Rosse Grutto tegen.

Rosse Grutto (Bar-tailed Godwit, Limosa lapponica)

Waar deze Rosse Grutto niet veel verder wéér geland is, tussen de Scholeksters. Die ik op deze foto niet heb weggekloond, want die zaten meer rechts buiten het beeld van de foto.

Ook kom ik wéér een aantal van die grappige Drieteenstrandlopertjes tegen. Waar ik in m'n vorige blog een uitgebreide serie van heb laten zien. Ik wilde eigenlijk nu andere foto's maken van deze 3-tenen dan de foto's die ik inmiddels al heb.

Deze 3-teen staat op een soort van zandheuveltje, waardoor ik merendeels als achtergrond de blauwe lucht op de foto krijg.

Drieteenstrandloper (Sanderling, Calidris alba)

Omdat ik ze zo leuk en grappig vind, en ze met een klein groepje alle kanten zie oprennen, opzoek naar iets eetbaars, probeer ik er toch voorzichtig naartoe te lopen. De 3-tenen bevinden zich in een inmiddels ontstane zandbank. Als ik met mijn laarzen door het dunne laagje zeewater loop richting de 3-tenen, ga ik plat op mijn buik liggen. Tijgerend probeer ik langzaam dichterbij de 3-tenen te komen. Als ik op voldoende afstand lig, wacht ik rustig af totdat ze in mijn beeld verschijnen. Onrustig dat ze altijd zijn, lopen ze lekker door elkaar heen. Na een aantal minuten merk ik dat het opkomende tij is, want het zeewater komt steeds dichter naar me toe, waardoor ook de 3-tenen steeds terug rennen naar het droge. Links van mij staan nog 3 Drieteenstrandlopertjes, die zich bij de groep (rechts) willen toevoegen. Ik wacht rustig af, want dat betekent dat ze eerst voor mij langs moeten. Ze komen steeds dichterbij, maar ook het zeewater zie ik steeds dichterbij komen. Zo dichtbij dat ik snel moet opstaan, want anders word ik zeiknat als ik hier blijf liggen. Ik sta snel rechtop en draai me om. OH MIJN GOD!!!!! DAT DUN LAAGJE ZEEWATER WAAR IK MET M'N LAARZEN DOORHEEN LIEP IN HET BEGIN, IS NU EEN COMPLETE RIVIER GEWORDEN MET ZEEWATER!!!! Hoe kom ik hier in godsnaam vanaf??? Meteen spookt er door mijn hoofd: camera, telefoon en portemonnee drooghouden!! Ik ga met mijn linkerlaars even checken of het echt al diep is. Ja het is diep!!! @$*&^%$*^%@*. Waar zou het, het ondiepste zijn? Ik ren als een gek met m'n camera in me hand naar het smalste gedeelte. en loop (op hoop van zege) door het golvende koude zeewater (met mijn camera in m'n rechterhand in de lucht gericht) naar de overkant. Ik hoop maar zó dat het niet te diep is. Ik voel meteen het ijskoude zeewater m'n laarzen instromen. Pfffffffffff....gelukkig, het is niet héél diep, maar wel diep genoeg om tot net onder m'n middel door het water te lopen om naar de overkant te komen. Brrrrrrrrrrrr...snel met stevige passen loop ik richting m'n auto. Buiten adem met ijskoude en kletsnatte voeten sta ik bovenaan de trap. Nu alleen nog maar beneden en ik ben er! Snel laarzen en broek uit en sokken uitwringen. In de auto opwarmen en snel richting huis. Zoveel moeite gedaan om die drieteenstrandlopertjes vast te leggen, en dan nog met géén één bijzondere foto thuiskomen van een Drieteenstrandloper. Maar gelukkig had ik al wel een paar leuke foto's van de Sneeuwgors en een nieuwe vogelsoort voor mijn lens gekregen (Rosse Grutto).

Oke hier een foto van een 3teen, waarbij je goed kan zien hoe dichtbij het water al kwam.

Volgende keer maar beter nadenken voordat ik deze Drieteenstrandlopers wéér ga fotograferen. Ik denk voorlopig even niet méér....hahaha....Ja nu lach ik erom, maar was op dat moment echt niet blij.

Méér foto's van de Sneeuwgors en de Rosse Grutto zijn hier te bekijken.

Alvast weer bedankt voor je bezoek en eventuele reactie.


Groeten,
Remco